pinezka

Co sie moglo przytrafic takiej zwyczajnej trzynastolatce jak ja?

Te tajemnicze literki w naglowku to pierwsze litery imion... G jak Gabrys, O jak Olek i M jak Maciek... Macka poznalam dzisiaj i chcialam go znalezc na GG, ale albo podal swoj nieprawdziwy wiek w katalogu, albo go tam w ogole nie ma :)

Maciek... jest ladny... wysoki, krotkie, ciemne wlosy i brazowe oczy... i chodzi z Gabrysiem do klasy... ale nie dlatego chce sie z nim kolegowac, o nie... nie myslcie ze taka perfidna jestem :) Po prostu, Olek czekal ze mna godzinke, ktora zostala miedzy koncem lekcji a moim kolem dziennikarskim, i na przerwie podszedl do nas Maciek. Zabral Olka na sekundke i... widac, ze nie umie obgadywac innych, bo mowiac cos do Olka wskazal glowa na mnie, a ja sie usmiechnelam :) Slyszalam tylko: "Kto to?"...

Hmm...

Podeszlam, Olek z nim gadal. Cos tam wtracilam, zasmialam sie, rzucilam jakis tekst do Macka, a on sie spojrzal na mnie i zaraz potem w podloge. :) Pytal sie Olka o jego nr GG i tlumaczyl, jak go znalezc w katalogu. Powiedzialam: "Poszukam cie". On odparl:"Ok, czesc" i poszedl.

Gabrys powiedzial mi "Czesc" pod szatnia! Z wlasnej, nieprzymuszonej woli! Pierwszy! I spojrzal na mnie!

Olek mowi do mnie "Kocie" i "kotku", a ja do niego "Misiu". Na Anie wolamy "Pchelka" (zgodzila sie na to! Hehehe...) :)

Na kole dziennikarskim kolkowalismy na temat gazetki szkolnej.

Tak mniej wiecej wygladal moj dzisiejszy dzien... jakos nudnawo...

Zmienie to.

Trafilam na bloga Julki, ktora zmarla 23 maja tego roku. Byla chora na raka. W chwili smierci miala 17 lat.

Pamietam, kiedy w glebokim dolku, przygnebiona jakas ocena w szkole lub czymkolwiek innym rownie blahym (np jak ostatnio Gabrysiem) myslalam: "Po co ja zyje? Nie chce zyc"... teraz uswiadomilam sobie, ze to, ze zyje, ze nie jestem smiertelnie chora, ze ISTNIEJE, jest moim najwiekkszym skarbem i nie wolno mi go lekcewazyc, mowic: "Nie chce zyc"...

Fragment z bloga http://kiedy-umre.blog.pl :

" (...) To jest właśnie taka chwila w którem mam dosc !
Albo zdycham z bólu albo mecze sie bo nie moge spac choc tak bardzo tego chce!
Albo leze w kiblu i rzygam!

Teraz siedze przy komputerze i jestem wsciekla na wszystkich.
Chodze sobie po roznych blogach i czytam jak to sa nieszczesliwi i niechca zyc.
Kurwa!
Zamienie sie z Wami! (...)"

Dziekuje Ci, Julko, za to, ze mnie uswiadomilas... ze napisalas te zdania... badz pewna, ze bede sie modlic o Ciebie, zawsze, zawsze...

Pomyslcie nad tym, zanim palniecie w jakims "zyciowym problemie" jak np pala z matmy, ze "Nie chce mi sie zyc"...

Nie wiem co tak niezwyklego maja w sobie Tampaxy.

Bylam z mama w Rossmanie w Sadyba Best Mall. Mama naladowala pol koszyka zapasem Tampaxow. Uznalam to za jak najbardziej normalne zachowanie, zabralam koszyk i ruszylysmy dalej.

Niestety, czulam sie jak jakis nieznany nauce gatunek komara, bo wszyscy sie na mnie gapili, a wlasciwie gapili sie na moj koszyk, pelen paczek Tampaxow. Ochroniarz, kilka starszych pan i starszych nastolatek, ktore najpierw spojrzaly na mnie, potem na koszyk i znowu na mnie, po czym wybuchnely serdecznym smiechem.

Co jest takiego niezwyklego w tym, ze nioslam Tampaxy?

Film w Imaxie... nie za ciekawy. Za to Jacek, jego corka i pyszne zerelko- jak najbardziej ciekawe. :)

Budze sie ze snu o Gabrysiu.

Jakos zwalcze w sobie te milosc. Jak, nie wiem, ale to zrobie. Bede ja zagluszac, jak tylko o nim pomysle lub go zobacze... nie moge sie kochac w zajetym chlopaku... ale jak sie zwolni, to moge sie zakochac ponownie :) Na razie - musze sie obudzic.

Poza tym, mam dzisiaj az 3 dobre wiadomosci...

Tak wiec... juhu!

Zyczcie mi powodzenia :)

Jest spokojniej. Dzieki wczorajszemu wierszowi mi ulzylo... nawet nie wiecie, ile mnie kosztowalo jego napisanie... cala moja energie, sile, wszystko...

Moi przyjaciele denerwuja sie na mnie i prosza, zebym tyle nie gadala o Gabrysiu.

Jakby nigdy nie byli zakochani...

Jutro ide do kosciola. Moze mi ulzy jeszcze bardziej...